Tytuł Krawcowej Roku 2017

Czy jest coś co moglibyśmy o Eli napisać, co do tej pory nie zostało napisane? Postaramy się

W trakcie trwania konkursu, gdy codziennie oglądaliśmy kolejne perfekcyjne prace Waszego autorstwa zdaliśmy sobie sprawę, że konkurs o Złote Nożyce to jednak… sprawa bardzo poważna To nie tylko perfekcyjne portfolio, piękne prace i ciekawa ich prezentacja. To przede wszystkim osobowość! Od Krawcowej Roku oczekujemy nieustannego inspirowania szyciowej społeczności, a także promowania naszej pasji poza nią.
Wybór Krawcowej Roku to wielka odpowiedzialność, ale także duże wymagania w stosunku do laureata, od którego oczekujemy znaczącego udziału w promowaniu szycia i rozwijaniu szyciowej społeczności w naszym kraju.

Wierzymy, że Ela jest właśnie taką osobą!
Jej historia może być inspiracją dla wszystkich, którzy zaczynają swoją szyciową przygodę. Jej prace to dowód na ogromną wszechstronność, od bardzo kobiecych kreacji, przez świeże spojrzenie na codzienną elegancję, po wygodne dresy i ciuchy szyte dla swoich najbliższych.
To co jednak nas najbardziej ujęło to możliwość obserwowania Eli na przestrzeni ubiegłego roku. Rozwój, którego dokonała w ciągu tych 12 miesięcy jest naprawdę oszałamiający i bardzo motywujący. Pokazuje ile tak naprawdę można dokonać w tak krótkim czasie! Mamy pewność, że w roli Krawcowej Roku będzie inspiracją dla wszystkich, którzy chcą rozwijać swoją pasję szycia.

Gratulujemy, dziękujemy i podziwiamy! „

Ja również bardzo dziękuję! To wyróżnienie jest olbrzymią nagrodą za moją pracę jaką wykonałam w dziedzinie szycia – zwłaszcza w ostatnim roku, kiedy podszkoliłam się technicznie, ale też sama siebie zaskakiwałam kreatywnością i brakiem barier w realizacji pomysłów : od torebek, poprzez ubrania dziecięce, aż do ubrań z własnej konstrukcji. To zwycięstwo ma dla mnie także ogromne znaczenie metaforyczne. Pokazuje, że warto walczyć nawet gdy wydaje nam się, że za chwilę świat się skończy. Tak właśnie czuje się matka, gdy staje oko w oko z chorobą swojego dziecka…tak czułam się ja, gdy dowiedziałam się, że mój syn jest niepełnosprawny i wymaga intensywnej rehabilitacji. Wszystko inne straciło sens, a nasze życie było podporządkowane jednemu celowi: zrobić wszystko, aby Dominiś był jak najbardziej samodzielny. W obliczu nowych priorytetów zrezygnowałam z pracy i wspólnie z mężem dzieliliśmy się obowiązkami, aby sprostać wyzwaniu rzuconemu nam przez los. Po kilku latach, gdy bliźniaki poszły do przedszkola odzyskałam trochę czasu dla siebie. Nie było mowy o powrocie do korporacji, bo rehabilitacja ciągle trwała (i trwa nadal). Postanowiłam wówczas, że nauczę się szyć. Po kilku miesiącach rozważania „za i przeciw” kupienia maszyny, mąż (chyba nie wytrzymał mojego gadania ;)) sprezentował mi ją. Wtedy wszystko się zaczęło i trwa do dziś. Szycie pochłonęło mnie bez końca, daje mi ogromną radość i satysfakcję. Dominiś ma już 5,5 roku . Jest bardzo pogodnym dzieckiem, pełnym energii,  a w tym roku nauczył się jeździć na nartach! Każdy z nas ma swoje sukcesy, mniejsze i większe. Osiągnięcie ich, to często walka z ogromnymi trudnościami i przeciwnościami losu. Dlatego ważne jest, aby znaleźć w sobie te najgłębiej schowane pokłady energii i jakąś iskierkę, która będzie motorem napędowym. Takiej iskierki Wam życzę. Kiedy będziecie robić to co kochacie, będziecie szczęśliwi.