Zimowy płaszcz w kolorze butelkowej zieleni

Oglądając zdjęcie i rysunek modelowy tego płaszcza w Burdzie (12/2017 mod. 109) stwierdziłam „no fajny! Taka prosta forma, raglan. Ten kołnierz może być problematyczny, ale to zobaczę w trakcie szycia co i jak” – pomyślałam 😉 Teraz jak wspominam proces szycia to głośno się śmieje z tych moich słów 😀

Odbijając wykrój, zauważyłam że to nie jest taki zwykły raglan. Z tyłu rękawy przechodzą w karczek pleców. Ocho! Będzie układanka – pomyślałam o tkaninie właściwej, podszewce, i włókninie wełnianej, którą chciałam ocieplić płaszcz. Słabo mi się zrobiło, ale idę dalej!

W związku z tym, że pierwszy raz szyłam z tego wykroju musiałam się przekonać jak płaszcz będzie leżał. I już w pierwszym etapie szycia zaczęłam żałować, że nie zdecydowałam się na klasyczną formę płaszcza. Żeby przymierzyć ten płaszcz, musiałam go w całości sfastrygować. No bo jak inaczej założę formę raglanową jeśli nie wszyję rękawów 😀 Przypomnę jeszcze, że tam z tyłu rękawy przechodzą w plecy 😉 Zaczęło się dopasowywanie, wtórne fastrygowanie, jeszcze minimalne zwężanie, fastrygowanie i rozfastrygowanie haha. Normalnie załamka 🙂 Ale tak to mniej więcej wygląda jak rozmiar 36 jest za duży co najmniej o jeden rozmiar.

Kolejnym etapem było głowienie się jak ustalić sobie dalsze kroki szycia, tak żeby nie ciągnąć całego płaszcza pod maszynę. Zajęłam się oddzielnym uszyciem rękawów wraz z ociepleniem i podszewką i to samo zrobiłam z korpusem płaszcza. Dopiero w końcowej fazie wszystko to połączyłam.

Pomimo tych trudności jakie napotkałam, to nie mogę powiedzieć że szycie tego płaszcza było nieprzyjemne. Wręcz przeciwnie. Pewne czynności np. szycie ręczne uspokajało mnie, uczyło cierpliwości i dawało naprawdę pewną dawkę przyjemności. To nie jest w moim przypadku normalne, bo nie jestem osobą, która często i chętnie używa fastrygi. Tutaj wiedziałam, że jeśli chcę mieć ładne krawędzie np. kołnierza, przerzucone dokładnie o 1 mm w odpowiednią stronę, to fastryga jest niezbędna. Jak widzicie krawędzie nie są stębnowane po wierzchu. Oznacza to, że wierzch i spód mojego płaszcza (po długości i po szerokości, a także kołnierze) są przyszyte do siebie od wewnątrz ręcznie! Zapobiega to rozwarstwianiu się płaszcza w trakcie noszenia i niweluje efekt tzw. puchnięcia 😉

Płaszcz po całości ocieplony jest wełnianą włókniną. A co! W końcu miał być zimowy 😉 Włókninę przyszywa się ręcznie do zapasów szwów 😉 Także ten tego ten, szycia ręcznego było co nie miara! I wiecie co? Normalnie to pokochałam. Ale żeby nie było tak pięknie, to póki co kocham to w wełnie płaszczowej a nie w tiulowej kiecce 😉 Nie wiem czy to kiedykolwiek nastąpi, że się przełamię i uszyję suknię z koronką ręcznie naszywaną. Póki co dużo bardziej kręci mnie krawiectwo ciężkie i czerpię z tego przyjemność.